PERSOONLIJK - Schoolstress

Vandaag zat ik eventjes weer op de schoolbanken, voor het oudercontact in de derde kleuterklas. Eerder op de dag ging het gesprek tijdens de lunchpauze over het M-decreet en inclusief onderwijs. En nu heb ik last van schoolstress, sta me toe om dat even toe te lichten.

Vanmiddag aan tafel met de collega's ging het erover dat er tegenwoordig meer en meer kindjes met een beperking in gewone klasjes terechtkomen, via het zogenaamde M-decreet dat inclusief onderwijs promoot/verplicht. En dat er blijkbaar ouders van 'gewone' kindjes zijn die daar bezwaar tegen hebben. Waarop één collega prompt met grote stelligheid beweerde dat hij dat ook niet vond kunnen dat 'mongooltjes' (zijn woord, niet het mijne) in het normale onderwijs zaten.

Ik was daar behoorlijk van van mijn melk. Ik lig namelijk al bijna twee jaar wakker van hoe het zal zijn als mijn zoontje met een beperking naar school zal gaan. Dat het voor hem een bijzonder grote uitdaging zal zijn in het gewone onderwijs, maar ook dat ik ervan overtuigd ben dat ik hem net zoals alle andere kinderen de kans wil geven om zijn plaats te vinden in een gewoon klasje.

Om dan geconfronteerd te worden met het onbegrip van andere ouders die 'zo een' kinderen niet bij de hunne in de klas willen. Dat kwam even aan. Blijkbaar is er wel een verschil, want mijn 'maar' slechtziende zoontje zou wel welkom zijn in een gewoon klasje, volgens de collega, terwijl 'mongooltjes' in de gewone kleuterklas werkelijk ongehoord zijn. Waar ik toch op z'n minst zou pleiten om voor elk individueel kind te kijken wat de beste situatie is.

Want ik besef wel dat het gewone onderwijs niet voor alle kinderen haalbaar is en ik geloof ook dat niet alle gewone scholen de nodige middelen hebben om kinderen met een beperking goed te begeleiden, maar ik had nog een beetje hoop dat andere ouders zouden openstaan voor diversiteit in de klasjes, zoals in de rest van de maatschappij. Je kan het toch ook zien als waardevol en een verrijking dat kinderen al van jongsaf aan in contact komen met 'andere' kinderen met gelijk welke beperking. Of ben ik dan echt te idealistisch? Ik mag hopen van niet.




Fast forward naar vanavond dan, op het kleuterbankje in de derde kleuterklas waar we van de juf een enthousiaste uitleg kregen over de plannen voor het schooljaar in de derde kleuterklas van de dochter. De dochter die al een dikke week blijgezind en vlot vertellend thuiskomt van school. Maar die blijkbaar enkel de details vertelt die haar interesseren en dat dit in feite niet de thema's zijn waar ze in de klas aan werken. Maar goed, we waren ons er al van bewust dat het een dromertje is dat er haar eigen dingetjes uitpikt en zich er verder niet al te veel van aantrekt.

Maar dat dromertje had dus ook nog niets verteld over de contractwerkjes die ze dit schooljaar zal moeten uitvoeren. Omdat ze er nog helemaal geen gedaan had, natuurlijk. De juf had ons de mapjes uitgedeeld en wat is het eerste wat je doet als plichtsbewuste mama als je zo'n mapje met taakjes in handen krijgt? Spieken in de mapjes van de andere kindjes, uiteraard. Om te moeten vaststellen dat andere kleuters wel al ijverig aan de slag gingen met de contractwerkjes!

Niet zo onze dochter, en haar kennende zal het nog enige overredingskracht vergen om haar zover te krijgen. Vorig jaar vingen we zo af en toe iets op over een puzzeldiploma en dat andere kindjes dat al hadden, maar niet zo onze dochter. Zij zag daar precies het nut niet van in en lag er dan ook niet wakker van. We kregen dan ook al te horen dat ze de dingen graag op haar eigen tempo aanpakt, graag wat rondkijkt, niet verder werkt en absoluut niet op te jagen is. Wat voor mij prima is, maar nu er officiële contractwerkjes aan te pas komen, slaat mijn maag precies een beetje in de knoop bij de gedachte dat we haar gaan moeten druk opleggen om te presteren en haar taakjes af te krijgen. Ze is nog maar een kleutertje van nauwelijks vijf!

Ik snap wel dat dit ook een voorbereiding is op het eerste leerjaar en dat ze ook moet leren met die druk omgaan  en presteren, en ik heb er wel vertrouwen in dat de juf het goed aanpakt. Maar toch. Naar mijn gevoel zal het niet makkelijk zijn voor Anna om zich daarop toe te leggen. En mijn gevoel zegt zo luid dat ik haar dat niet kwalijk kan nemen, dat ik die stress niet wil voor mijn kleutertje. Tel daar mijn zorgen bij voor Leon die eventueel zelfs al eind dit schooljaar instapt in de kleuterklas en ik denk dat je je wel kan inbeelden dat ik een béétje last heb van schoolstress momenteel.

Komt mijn verhaal jullie een beetje bekend voor en hoe gaan jullie hier mee om? Tips welkom!

Reacties

  1. Eerst en vooral: de uitspraak van uw collega was inderdaad heel erg ongelukkig maar ik kan de uitspraak ergens wel "plaatsen"... Mensen zeggen soms van die onnozele dingen omdat ze niet alle feiten kennen of eigenlijk gewoon geen voeling hebben met een bepaalde situatie, dus trek het je vooral helemaal niet aan! Over het M-decreet is inderdaad al heel wat te doen geweest. Op zich inderdaad een heel mooi idee maar in de praktijk is er nog veel werk aan de winkel! Ten eerste ben ik helemaal akkoord met wat jij zegt dat elke situatie heel individueel moet gaan bekeken worden want elke situatie is dan ook anders. Jouw zoontje zie ik bijvoorbeeld ook perfect in het gewoon onderwijs mits hij daar de nodige ondersteuning krijgt en de regering hopelijk met de nodige middelen over de boeg komt (want daar wringt het schoentje ook serieus!) maar zoals je weet heb ik ook ervaring in het buitengewoon onderwijs (vooral type 3: agressie en karakterstoornissen) en eerlijk, sommige van de leerlingen die ik gehad heb zou ik toch liever. niet bij mijn dochter in klas willen... Maar de situatie van Leon is in geen enkele mate te vergelijken met die situaties!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nee da's waar, er zijn evenveel situaties als er kinderen zijn. Maar als ouder van een kindje met een beperking vond ik het heel deprimerend om te horen dat mensen daar op voorhand al zo weinig begrip voor kunnen hebben... Bedankt voor je reactie!

      Verwijderen
  2. Ik geef ook les, vooral in het BSO. En daar zijn we ook een beetje 'bang' voor dat M-decreet. Vooral dan omdat er geen extra ondersteuning tegenover staat. Of opleiding. Of... tsjah, niks eigenlijk...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Da's toch erg. Je vraagt je toch af waar dat hele M-decreet eigenlijk op slaat...

      Verwijderen
  3. Hey Sabrina, hier kregen we op de info-avond van Roeland (3de kk) ook te horen over de taakjes ('de moetjes') en de vrij te kiezen dingen ('de magjes'). Onze zoon was er al ijverig mee aan de slag gegaan, eerder omdat het iets was wat hij leuk vond, dan uit plichtsbesef. Het schooljaar is pas een goeie week bezig, laat dochterlief nog maar eerst even wennen aan het systeem en de nieuwe regeltjes en zo. Hopelijk wordt ze geprikkeld door de andere kindjes en gaat ze zo ook aan de slag. Want inderdaad, verplichten is (naar mijn gevoel) geen ideale aanpak.. Het is niet de bedoeling dat ze op haar vijfde al een afkeer krijgt van school omdat ze vanalles "moet". Maar ik snap dat je maag daarvan in een knoop ligt. Heel veel succes en ik duim mee dat het gewoon allemaal gaat loslopen!
    En wat betreft die collega; erg lompe verwoording. Het komt misschien voort uit onwetendheid, angst,... Hier hoorde ik ook al dramatische uitspraken over "heelder klassen vol ADHDers, mongolen en autisten" (ja, wij hebben ook van die kennissen die beter twee keer zouden nadenken voor ze iets zeggen). Ik weet er zelf te weinig van af om er een gefundeerde mening over te hebben, maar ik zou het in ieder geval een fijn gevoel vinden dat mocht er 1 van onze kinderen een beperking blijken te hebben die toch in het reguliere onderwijs zouden kunnen starten. (míts begeleiding, en daar wringt blijkbaar het schoentje...)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt voor je reactie, Annelore. Ik geloof intussen dat het wel zal loslopen. Anna is ook nog eens de jongste van de klas, dus we moeten haar nog wat tijd geven en toen ik het er met haar over had bleek toch dat ze goed wist waar het over ging, maar ja "dat is pas tegen kerstmis, mama, zwijg er nu maar even over hoor!" :-) :-) Tja, en die uitspraken, ik ga mij daar nog een beetje olifantenhuid in moeten kweken vrees ik...

      Verwijderen
  4. Ik kan het zeker geloven, dat je daar stress van krijgt. Zelf heb ik ook al enige nachtelijke uren peinzend doorgebracht al denkend of het allemaal 'goed komt' met mijn Grote Broer. Maar uiteindelijk, iedereen in zijn omgeving doet al wat ze kunnen voor hem en hij is een heel gelukkig ventje, dat is nog wat het meeste telt he. De meeste dagen kan ik me met die gedachten wel tevreden stellen. Maar af en toe duikt die stress op he. En als je dan nog zo'n collega's hebt die je af en toe moet horen, brrr! Sommige mensen denken toch echt niet eens verder he.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is het maar net hé, als ze maar gelukkig zijn. En gelukkig zijn wij mama's gezegend met de 'gave' om ons zelfs dan nog zorgen te maken... en van die ongelukkige uitspraken helpen daar dan niet bij.

      Verwijderen
  5. Vertrouw maar op jezelf. Mama's hebben die superkracht van hun kinderen beter te kennen dan wie dan ook ;)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Absoluut, maar toch bedankt om me daar even aan te herinneren :-)

      Verwijderen
  6. Ik krijg vooral stress van dat woord 'contractwerkjes' en de druk die al zo jong op kinderen gelegd wordt. Ik zie de resultaten daarvan in mijn therapiestoel. Het doet de kinderen en jongeren geen goed. Maar oké.
    Ik heb alle vertouwen dat het met je kindjes wel in orde komt op school, die zorgen horen er jammer genoeg bij als mama :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vorig jaar noemde de juf het 'moetjes en magjes', dit jaar koos ze voor 'contractwerkjes'. Al komt dat op hetzelfde neer, me dunkt... En Anna maakt er zich gelukkig nog altijd niet druk om! :-)

      Verwijderen
  7. Een berichtje dat ik zeer zeker begrijp! Nog geen schoolstress: alhoewel, we moeten een school kiezen dit jaar voor onzen Berre... Dus al een mini-beetje misschien ;-)
    M-decreet: ik heb er ook mijn mening over. Ik hoop dat het iets is wat mensen met en zonder handicap bij elkaar kan brengen. Maar ik vrees dat onze maatschappij daar (nog) niet klaar voor is. Nog zoveel dingen zijn taboe in onze zogezegde moderne tijd. Iedereen denkt dat we modern zijn, maar eigenlijk is dat vaak maar schijn denk ik dan. Zelf sta ik in het Buitengewoon Type 2 onderwijs in een autiklas. Ik gaf me op voor iON begeleiding (al hebben we nog geen kandidaten momenteel), maar ik denk dat bepaalde kinderen het gewoon onderwijs zeker aankunnen, dat ze daar een meerwaarde uithalen. Maar ik blijf ook voor bepaalde leerlingen voorstander van het buitengewoon onderwijs. Ik denk dat je het kind per kind moet bekijken en vind het zeer belangrijk dat ouders inspraak zullen hebben. Ook wij zullen voor Berre recht hebben op GON-begeleiding, omdat zijn zicht minder dan 4/10 is. En ik ben zeer blij dat dat bestaat. Als de klassen in het gewoon onderwijs kleiner worden gemaakt dan kan het M-decreet misschien werken, maar niet in de grote groepen zoals het nu is.
    En die contractjes... Daar heb ik het ook best moeilijk mee als ik eerlijk ben. Ik begrijp dat er een voorbereiding moet zijn op het eerste leerjaar, maar we zijn begot nog maar september. Maar ik ben dan bijvoorbeeld ook anti-huiswerk. Vorig jaar was er in Koppen een reportage. Slechts 15% van de kinderen tot 9 jaar haalt voordeel uit huiswerk. Bij oudere leerlingen is dat 25%, wat in een klas van 20 leerlingen nog maar 5 leerlingen op de hele klas is...
    Je niet druk maken in de contractjes. Ik was ook altijd zo dat ik alles op het laatste moment deed en ik ben gekomen waar ik wil staan. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt voor je reactie, ik vrees dat ik je gelijk moet geven dat onze 'moderne' maatschappij er idd nog niet klaar voor is... En wat betreft de contractwerkjes: nog steeds geen gemaakt, maar het schooljaar is nog jong! :-)

      Verwijderen

Een reactie posten