Zoon naar school en mama blijft thuis - weekoverzicht!

Het was me het weekje wel ten huize Sabrina: de eerste week school voor Leon en mijn eerste week als (tijdelijke) thuisblijfmama. 

We begonnen maandag met Leon z'n eerste schooldag. Hij mocht een uurtje later dan de andere kleuters aan zijn dagje beginnen omdat hij anders onmiddellijk een turnles had en dat leek ons toch niet zo ideaal. Nu was het voordeel dat hij als eerste in een rustig klasje aankwam en ik hem vlug bij de juf kon achterlaten voor er traantjes kwamen (niet bij Leon en niet bij de mama!)

Op elke eerste september maak ik van Anna een verplichte foto met boekentas voor we naar school vertrekken, dus van Leon mocht die ook niet ontbreken. Ja, dat is dus een kleutertje nu hé. Opeens realiseerde hij zich trouwens ook dat er een gevuld koekjesdoosje in zijn tasje zat!

Voor mijn eerste thuisblijfmama-dag had ik mezelf geen al te grote huishoudelijke verwachtingen gesteld. Om met mezelf een blijf te weten in plaats van zenuwachtig aftellen tot de voormiddag om was, ben ik dan maar een toertje gaan lopen.

Zo was het al snel middag en kwam er een moe maar enthousiast mannetje door de schoolpoort naar buiten gewandeld. Hij had flink het klasje verkend, mooi helpen opruimen en op de speelplaats met zijn zus gespeeld. Oef! We hadden stiekem wel gehoopt en gedacht dat hij het leuk zou vinden op school, maar het is toch een opluchting als dat ook echt zo is.

Dinsdagochtend was iedereen opnieuw enthousiast om naar school te vertrekken en stond ik zelfs wortel te schieten op de speelplaats terwijl broer en zus de omgeving verkenden, ik word overduidelijk niét gemist. Tot Leon iets te enthousiast door een gootje wil lopen - wat hij ook nog eens doet met zijn handje in zijn jaszak - en recht op zijn hoofd terechtkomt. Kom ik toch nog van pas om troostende knuffels uit te delen, maar moet ik hem wel onder de indruk en in traantjes achterlaten in het klasje.

Voor vandaag besluit ik wel om over te gaan tot huishoudelijke actie en neem ik de kinderkamers onder handen. Niet verklappen aan mijn kinderen, maar ik ben er eindelijke toe gekomen om rondslingerend baby-speelgoed weg te werken ("Maar ik wil dat nog houden als speelgoed voor mijn poppen!!!") en het interieur wat op te frissen, aka kasten verschuiven!

Halverwege de middag deed ik een latte-pauze met een chocolade eitje (of twee). Want dat is toch wat huismoeders doen hé? Koffie drinken en chocolade eten?!

En voor je het weet is het alweer middag en tijd om aan de schoolpoort te staan: vandaag had hij fijn geschilderd, maar was hij onder de speeltijd nog een keer gevallen op de speelplaats... We eten een boterhammetje en Leon doet nog een dutje. Gelukkig word hij vanzelf wakker en hoef ik hem niet wakker te maken voor zijn wekelijkse oefensessie bij de kine. Hij oefent op stappen over hindernissen en juiste reflexen als hij valt (handen uit de zakken en handjes zetten i.p.v. op je hoofd landen!)

Hierna ontdek ik de betekenis van de definitie school run als ik me moet haasten om voor de derde keer van de dag op tijd aan de schoolpoort te staan om Anna op te halen. Klein stressje als het veel drukker is op de weg dan ik ingecalculeerd had, maar ik doe alsof er niets aan de hand is terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd veeg en probeer mijn buitenademigheid te verbergen. Maar ik was wel op tijd!

Daarna spelen mijn kindjes nog wat buiten en staan de patatjes klaar op tafel tegen dat de papa thuis komt. Verdorie, ik was er al bang voor en dat thuisblijfmama-ritme begint me al te bevallen!

Woensdag bracht ik mijn twee kleuters naar school alsof we dat altijd al gedaan hebben en namiddag doen ook wij mee aan de buitenspeeldag. Mijn kleuters waren vooral te spreken van het feit dat er sapjes en wafeltjes mee gemoeid waren, met dat buitenspelen!

Dat betekende wel dat mijn goddelijke huisvrouw weer niet bijzonder tot haar recht kwam met al dat buitenspelen en donderdag bracht ik de voormiddag ook eerder nagelbijtend door. Om maar te zeggen, ik ben al blij als ik een wasje kan draaien, eten op tafel krijg en de grootste chaos weet te bedwingen. Grote onderhoudswerken die ik wel gepland had, zitten er voorlopig nog niet in en - begin al maar te lachen - ik heb het gevoel harder te werken dan wanneer ik 8u per dag aan een bureau zit. Fysiek voel ik in elk geval dat ik een hele dag rondloop en drie keer per dag naar school spurt, de volle 300 meter! Kan ook aan mijn fysiek liggen, maar goed...

Donderdagvoormiddag was ook weer spannend omdat onze thuisbegeleidster dan een kijkje ging nemen in de klas om te zien hoe het Leon gaat. En ja, dat zou dus niet beter kunnen. Dat dachten we natuurlijk al, maar daar de bevestiging van krijgen zorgde toch dat ik lichtjes wilde ontploffen van trots! Het doet onze man duidelijk deugd om net zoals zijn grote zus naar school te mogen en nieuwe dingen te leren. Hij is op dit weekje al echt gegroeid en dat het hem zo goed afgaat is een hele opluchting. Zijn goede start geeft hoop dat hij de moeilijkheden die nog op zijn pad zullen komen ook goed zal weten op te vangen. We zullen het binnenkort nog eens over die potjestraining hebben, misschien?

Vrijdag wist Anna me te flatteren met de volgende scherpe observatie:

- Moet je nu al terug gaan werken, mama?

- Nee hoor, waarom denk je dat?

- Oh, je hebt zo'n mooie schoenen aan.

Ik noteer: leren hakschoentjes = werkschoenen; afgetrapte All Stars = mamaschoenen!

Het ging deze week dan wel vooral over Leon, maar ook voor Anna was het wat zoeken, wat zich uitte in een paar frustratiemomentjes. Ze voelt zich heel verantwoordelijk voor haar kleine broer op de speelplaats en het valt ook des te meer op dat zijn alweer bijna kleuter-af is. Ze knutselde deze week helemaal zelf een Lego-helikopter in elkaar in de klas en bracht een zelfportret en een portret van "mama bij haar werk" mee naar huis. Als ik al niet ontploft was van trots, dan zou ik het nog eens doen!

En thuisblijfmama of niet, na zo'n weekje doet het relaxte weekendritme extra deugd: het zonnetje schijnt, dat wordt er vast een mooitje!